Het huis van Oma en Oma zelf, deel één

Mijn Oma en Opa vertrokken in de jaren 50 vanuit Amsterdam naar een dorp in het Gooi. Niet lang daarna overleed Opa. Oma was een dametje dat haar mannetje wel stond. Ze hield van mooie dingen en kon zich een bepaalde luxe veroorloven. Een werkster, een tuinman en de was ging de deur uit. Eén keer per week werd de was opgehaald door de wasserij en keurig gewassen, gestreken en eventueel gesteven teruggebracht. En…. Oma had een badkamer met bad, waar ik altijd in mocht als ik kwam. Feestje voor een kind dat in Amsterdam woonde op één hoog en badderde in een teil in de keuken, omdat er geen badkamer was.
Wij reisden vaak in het weekend met de trein richting Oma en genoten daar van het buiten zijn en wandelen in de bossen. We deden spelletjes en op zondagen kwam de eikenhouten sjoelbak op tafel en werd er een glazen 78 toeren plaat op de draaitafel van de grote grammofoonkast gelegd.

Oma had een tuin met twee appelbomen en als de appels rijp waren plukten we de appels met een grote stok met een zak eraan en aten we verse appelmoes en appeltaart. Als ik mocht blijven logeren lag ik met Oma in haar tweepersoons bed, luisterend naar haar gesnurk. In de winter onder wollen Aabee dekens en een bruin satijnen sprei met dons gevuld. In de slaapkamer stond een grote kledingkast met vakken aan de binnenkant van de deur. Daar bewaarde Oma haar parfummetjes en zeepjes en als de kast open ging geurde de kamer. In de zomer werd ik gewekt door de koerende duiven die in de appelbomen in de achtertuin zaten. Inmiddels zijn we meer dan een halve eeuw verder, maar nog steeds brengt het geluid van koerende duiven mij terug in de tijd en moeiteloos haal ik het sfeertje en de geur van geborgenheid en ouderwetse gezelligheid weer naar boven. Herinneringen aan zelfgebakken koekjes in het koekrommeltje, waar altijd tussen de deksel afdekpapier geklemd zat, want dan bleven de koekjes langer vers. De overheerlijke cake die Oma bakte, met een heerlijke zachte nattige buitenkant doordat ie na het bakken warm door suiker gerold werd. Het Droste servies in de keuken, waar wij ’s winters chocolademelk uit dronken. Het blauwe Sahara servies, waar ik altijd thee uit wilde drinken. Het schippertje van brons met een pijp in zijn mond en pukkel op zijn kin. Als je op de pukkel drukte gingen de ogen en de pijp gloeien en kon je je sigaar of sigaret eraan aansteken.

Het zelfgemaakte ‘touw voor een pak’ mannetje, dat naast de telefoon hing met in zijn broekzakje een bolletje touw, waarvan een draadje door een sleufje in de zak naar buiten stak om afgeknipt te kunnen worden als het nodig was. Je kon Oma altijd vragen om een elastiekje, inpakpapiertje, lintje of touwtje. Ze kon prachtig handwerken en borduurde mooie tafellakens, waar ik kussentjes van heb gemaakt. De herinnering van het koolmeesje dat ieder jaar in de brievenbus van het huis nestelde en waar Oma dan een briefje buiten ophing als waarschuwing voor de postbode. En de prachtige opgemaakte paaseieren, die wij als kleinkinderen ieder jaar met Pasen kregen, en die zij zelf maakte.